
Het staat dus op de website. “Verbinding in balans”. Speksteen, ijzerdraad en een houten draaiplateau. Om het beeld te kunnen draaien. Omdat elke minimale draai aan de schijf weer een nieuw beeld oplevert. En dat kan je als toeschouwer verrassen.
Schoorvoetend. Ik vraag me af hoe Halina Reijn zich gisteren voelde. Tenslotte werd haar documentaire ‘De OK-vrouw’ gisteren de wereld in geslingerd. Ik was er stil van. Naarmate de tijd toenam en de intense beelden zich een plek zochten in de belevingswereld werd ik me nog veel meer bewust van mijn twee kinderen. Een dochter en een zoon. Een groter geschenk had het leven me niet kunnen geven.
“The meaning of life is to find your gift. The purpose of life is to give it away”. Pablo Picasso. Prachtig hoe een zo’n groot kunstenaar even roept hoe het zit. Weliswaar is het een quote die een ander plaatst, maar ik geniet van de echo van zijn woorden. Ooit schijnt hij ook zoiets gezegd te hebben dat het hem persoonlijk zijn hele leven heeft gekost om weer zo vrij te kunnen schilderen als een kind.
Ergens op de route in het leven, zonder de navigatie van een TomTom, schijnen we dus ook veel kwijt te raken. Soms bewust, maar meestal niet. Pas op het moment van in de remmen knijpen en uiteindelijke (tijdelijke)stilstand is de schade, als je het zo wilt noemen, op te nemen.
Schoorvoetend. Het galmt nog een beetje na. Maar wat gedaan is is gedaan. Het beeld staat in de wereld, zoekt en vindt (naar ik hoop) haar plek wel. Is het niet hier, dan wel ergens anders.
Zo gaat dat met beelden.
Ondertussen ben ik vanochtend nog behoorlijk onder de indruk van de ‘De OK-vrouw’. Vond het complete beeld gewaagd. Maar ook boeiend, intens, eerlijk en hartverwarmend.
Fijne dag.