Veiligheidslinie. Nee, de uitzending van DWDD University over terrorisme heb ik nog niet gezien. Staat nog wel op mijn denkbeeldige lijstje van nog te bekijken, maar in de wachtstand. Bij wijze van spreken dus.

Het woord veiligheidslinie kwam naar voren geschoven om te attenderen in een artikel over Donald Trump en zijn uitspraken. Tijdens een van de bijeenkomsten met Trump achter de microfoon schijnen vier veiligheidsagenten plotseling op het podium te zijn gesprongen om Donald te beschermen. Een van de bezoekers was door de veiligheidslinie gebroken, dus vandaar. Vakjargon. Ik hou van vakjargon.

President Obama, wat zal ik hem missen, waarschuwde in het bewuste artikel voor ruwe taal. Beledigende en ophitsende taal zijn volgens hem niet goed om tijdens de verkiezingsstrijd in te zetten als middel. Ze, diegenen die graag president willen worden, moeten zich niet verlagen tot het beledigen van, manipuleren van feiten en het zaaien van verdeeldheid tussen bevolkingsgroepen. We gaan wat de verkiezingen betreft nog een interessante tijd tegemoet.

Behalve van gebezigde woorden uit een een vak hou ik ook van merknamen. Een paar mooie voorbeelden zijn de volgende: Faber Castell, Bruynzeel en Caran D’Ache. Ik hou vooral van de laatste. De naam alleen al roept een sfeer op van landschap, bergen, blauwe luchten en frisheid als mentholkauwgom. Bijkomstig effect na het uitspreken van de merknaam en het bijgevoegde beeld kan ook zijn dat je direct na het uitspreken van de naam muziek hoort uit The Sound of Music. Maar misschien ben ik wel de enige die die associatie heeft, dat kan ook.

Waarom ik op die mooie merknamen als voorbeelden kom? Het schijnt dat de kleurpotloden van de drie genoemde merken niet zijn aan te slepen. Vaak zijn ze uitverkocht omdat de vraag ernaar groter is dan het aanbod. Indrukwekkende dozen met kwalitatief hoogstaande 108 kleurpotloden zoals die van Faber Castell kosten al zo’n slordige 250 euro.

De rage om kleurplaten of boeken in te kleuren en zo te proberen te onthaasten schijnt maar voort te duren. Hele groepen mensen zijn bezig met het proberen te onthaasten en een eventuele burn-out te overwinnen. Dus vandaar de schamele voorraad of bordjes uitverkocht voor het schap. Binnen de lijntjes kleuren en kleurpotloden die de randen van het budget opzoeken. Een verrassende combi.

Tip van de dag? Gewoon een paar weken niet naar DWDD kijken, het programma gaat te snel om werkelijk te onthaasten en niet naar de special over terrorisme kijken, die zal naar alle waarschijnlijkheid angstbevorderend werken. Dat zou een goeie actie kunnen zijn.

In plaats daarvan zou je misschien kunnen kijken en vooral luisteren naar de openingsscène met Julie Andrews als ronddraaiend middelpunt. ‘Thge hills are a live…etc, etc.’.

Een mantra starten en hardop de namen noemen van Faber Castell, Bruynzeel en Caran D’Ache kan natuurlijk ook. Je veiligheidslinie in de gaten houden is ook een optie. Die twee laatsten kosten niks. Dat scheelt.

Succes en een fijne dag.